বিভিন্ন কাকত আৰু আলোচনীত প্ৰকাশিত মোৰ গল্পসমূহ-

এমুঠি ধুলিত জীৱনৰ উত্তাপ

বিধৱা

অনুভৱৰ প্ৰান্তত এজোলোকা দুখ

                         অসহায়

অনাথ

সংযোগ এটি মধুৰ সম্পৰ্কৰ…

জিলিকা তৰাৰ হাঁহি

চিকিম ভ্ৰমণ

অনুতপ্ত

অনাথ

অপ্ৰকাশ্য

লোভ (গল্প)

(১)
ৰিংটনটো বাজি উঠাত লেপটপটোৰ পৰা দুচকু আঁতৰাই ম'বাইলটোলৈ দৃষ্টি নিক্ষ্যেপ কৰিলে অৰূপে ৷ অচিনাকী নাম্বাৰ ৷ সহাঁৰি জনাইয়ে সি হতচকিৎ হৈ পৰিল ৷ সিটোমুৰৰ পৰা ভাহি অহা থোকাথুকি পুৰুষ কন্ঠটো চিনিবলৈ ক্ষন্তেক সময়ো নালাগিল তাৰ ৷ কেনেকৈনো পাহৰে জীৱনৰ পঁচিশটা বসন্ত পাৰ কৰি অহা সেই বিশেষ মানুহজনক…৷ কিছুসময় কথা পতাৰ পিছত দুচকুৰে অশ্ৰু নিগৰি আহিল তাৰ ৷ কিন্তু সেই অশ্ৰু বিষাদ নে আনন্দৰ ধৰিব নোৱাৰিলে ৷ মনটো ফৰকাল হৈ উঠিল তাৰ ৷ অহাকালিৰ পৰাই যে নতুন জীৱন এটাই চুমি যাব তাৰ বুকু, ভাবিয়েই আনন্দত জপিয়াই উঠিল অৰূপ ৷


(২)
সমাজখনত অৰূপহঁতৰ পৰিয়ালটোৰ আছিল এক বিশেষ মৰ্যদা ৷ যিকোনো কঠিন সিদ্ধান্তত উপনীত হ'ব লগা হ'লেই অৰূপৰ দেউতাকৰ কাষ চাপিছিল গাওঁবাসীয়ে ৷ এদিন হঠাতে খুড়াকৰ এটা বিস্ফোৰক অভিযোগত ঘৰখনত এক হুলস্থুল পৰিবেশৰ সৃষ্টি হৈছিল ৷ খুৰীয়েকক বেয়া ব্যৱহাৰ কৰিব খোজা বুলি অৰূপৰ চৰিত্ৰৰ ওপৰত জাপি দিছিল মিছা অভিযোগ ৷ খুড়াক আৰু খুড়ীয়েকৰ সেই মিছা অভিসন্ধিৰ আৰত আছিল উত্তৰাধিকাৰীসূত্ৰে অৰূপে পাব লগা অজস্ৰ সম্পত্তিৰ পাহাৰ ৷ ভায়েকৰ কথা আৰু পৰিয়ালটোৰ মৰ্যদাৰ কথা ভাবিয়েই অৰূপৰ দেউতাকে লৈছিল সেই বিশেষ সিদ্ধান্তটো ৷ তাজ্যপুত্ৰৰূপে ঘোষণা কৰিছিল একমাত্ৰ সন্তান অৰূপক ৷ মাক মিনতিৰ অজস্ৰ কাকুতি মিনতি স্বত্বেওঁ দেউতাকৰ সিন্ধান্তৰ পৰা বিচলিত কৰিব পৰা নাছিল ৷ দেউতাকৰ কোনো কথাতে অভিযোগ কৰি নোপোৱা অৰূপে সকলো মিছা অপযশ মূৰ পাতি লৈছিল ৷ আচলতে সি মুক হৈ পৰিছিল সিদ্ধান্তটোত ৷ মাকৰ চৰণ স্পৰ্শ কৰি ঘৰখনৰ পৰা চিৰ দিনৰ বাবেই ওলাই আহিছিল অৰূপ ৷ মৰমৰ ঘৰখন চিৰদিনলৈ এৰিবলগা হোৱাৰ বিষাদত তথা আপোন বুলি ভৱা মানুহবোৰৰ অস্বাভাৱিক আচৰণত স্তব্ধ হৈ পৰিছিল সি ৷


(৩)
আপোন সম্পৰ্কবোৰ ভাঙি টুকুৰা টুকুৰ হোৱাৰ শেষত তাৰ সৈতে ৰৈ গৈছিল প্ৰেয়সী ৰূশ্মিতা ৷ তাই তাক ভুল বুজা নাছিল ৷ সাহসৰ এখন পাহাৰ হৈ থিয় দিছিল তাই তাৰ প্ৰতিটো দুৰ্যোগত ৷ তাইৰ কথামতেই কৰ্মসংস্থাপন বিচাৰি সি উপস্থিত হৈছিল মুম্বাই চহৰত ৷ উচ্চশিক্ষাৰে শিক্ষিত অৰূপে কোম্পানি এটাত সহজেই চাকৰি এটা পাইছিল ৷ এনেদৰেই বিশৃংখল জীৱনটোত থানথিত লগাই তাই নতুনকৈ ৰোপন কৰিছিল সপোনৰ বীজ ৷


(৪)
অৰূপৰ খুড়াক কেন্সাৰ ৰোগত আক্ৰান্ত হোৱা দুটা বছৰ হ'ল ৷ এতিয়া শয্যাশায়ী ৷ আত্মীয় স্বজন আহি খৱৰ লৈছে ৷ তেনেতে খুড়াকে অৰুপৰ মাক আৰু দেউতাকক মতাই অানি সেহাই সেহাই কলে-
: দাদা-বৌ মোক ক্ষমা কৰি দিবিওঁ, অৰূপে কোনো দোষ কৰা নাছিল, তাক মাতি পঠাওঁক-তাক ক্ষমা খুজি নগলে মোৰ আত্মাই শান্তি নাপাব, মইহে সম্পত্তিৰ লোভত মিচাতে তাৰ চৰিত্ৰত … ৷
      কথাষাৰ শেষ কৰিব নাপাওঁতেই হুকহুকাই কান্দি উঠিছিল খুড়াক আৰু খুড়ীয়েক ৷ পৰিয়ালটোৰ সদস্যবোৰৰ মাজেৰে যেন বিদ্যুৎ তৰংগহে পাৰ হৈ গৈছিল ৷


চাৰি বছৰৰ অন্তত অৰূপক যোগাযোগ কৰাৰ বাবে উত্ৰাৱল হৈ পৰিছিল দেউতাক ৷ ওচৰৰ গাওঁখনত থকা ৰুশ্মিতাহঁতৰ ঘৰলৈ ঢাপলি মেলিছিল ৷ বন্ধুবৰ্গৰ লগত নহলেওঁ ৰুশ্মিতাৰ পৰা যে অৰূপৰ সম্ভেদ পাৱ নিশ্চিত আছিল ৷ সিহঁতৰ ঘৰ গৈ পায়েই ৰুশ্মিতাৰ পৰা অৰূপৰ সম্ভেদ লৈ মোবাইল নম্বৰটো খুজি লৈ আৰু কঁপা হাতেৰেই ডায়েল কৰি দিেল ৷ গ'লটো শুকাইছিল ৷ চাগে প্ৰচণ্ড পাপবোধে জোকাৰি গৈছিল গোটেই সত্বাটোক…৷

***সমাপ্ত***