বন্ধুবৰ্গৰ সৈতে নাককাটি পাহাৰ ভ্ৰমণ আৰু এক দুঃসাহসিক আভিজ্ঞতা

বন্ধুবৰ্গৰ সৈতে নাককাটি পাহাৰ ভ্ৰমণ আৰু এক দুঃসাহসিক আভিজ্ঞতা
****
কপিল দাস

আমাৰ এটা বহুদিনীয়া হেঁপাহ! বন্ধুবোৰৰ সৈতে বঙাইগাঁওস্থিত নাককাটি পাহাৰ বগাই শিখৰত উপনীত হোৱা আৰু তাৰ নৈসৰ্গিক দৃশ্য উপভোগ কৰা! মাত্ৰ দুদিন আগতে যাম বুলি ঠিৰাং কৰি ২৩/০১/২০১৮ ইং তাৰিখে আমি বৰপেটাৰোডৰ পৰা বাইকেৰে যাত্ৰা আৰম্ভ কৰো ৷ ৬খন বাইকত আমি ১২জন  আছিলো ৷ আমাৰ যাত্ৰা  পথৰ সংগীবোৰ আছিল Utpal Das , BhaskarJyoti Bayan , Hrisikesh Das da, Himangshu Deka da, Rupam Sharma, Amalesh Bayan Pinku Sharmah Ankur Debnath , জিতুমণি ঠাকুৰীয়া , Bappi Barman , Rup Jyoti Das da ৷ ৰাতিপূৱা ৮ বজাতেই ওলাইছিলো যদিও কিছু সমস্যাৰ বাবে আমাৰ যাত্ৰা ১০ বাজাত আৰম্ভ হৈছিল ৷ প্ৰায় ১২ বজাত আমি বঙাইগাঁও গৈ পাও আৰু তাত আমাৰ বাবে ৰৈ থকা বন্ধু Bitu Mahanayak আৰু Diju Nath ক লগ পাওঁ ৷ সিহঁতে আমাৰ নাককাটি পাহাৰৰ কাষলৈ লৈ যায় ৷ নাককাটি পাহাৰ পোৱাৰ কিছু আগেয়ে এখন জৰাজীৰ্ণ বাহঁৰ দলঙেৰে বৰ বিপদসংকুলভাৱে এখন এখনকৈ আমাৰ বাইকবোৰ পাৰ কৰো ৷ পাহাৰৰ কাষত গৈ পোৱাৰ পিছত স্থানীয় ডেকা কেইজনমানে তৈয়াৰ কৰা বাইক পাৰ্কিংত বাইককেইখন পাৰকিং কৰো ৷ বন্ধু বিতু আৰু দিজুৱে আমাক কিছুদূৰ বাট দেখুৱাই দি বিদায় ললে ৷ তাৰ পিছত আমাৰ আৰম্ভ হয় দুঃসাহসিক যাত্ৰা ৷ আমাৰ দেহৰ নিয়ন্ত্ৰন ৰাখিবলৈ আমাৰ হাতত আছিল একোডালকৈ লাঁঠি ৷ লুংলুঙীয়া, থিয়, পাহাৰীয়া শিলেৰে ভৰি থকা ৰাস্তাটো বৰ বিপদসংকুল আছিল ৷ অসাৱধানৱসত ভৰি পিচল খালে তাৰ পৰিণাম কি হ'ব ভাবিয়েই বুকু কঁপি উঠে ৷ এনেকৈ কিছুুদূৰ গৈ আমি আমাৰ লগত লৈ যোৱা বিস্কুত পানী ইত্যাদি খাই কিছু জিৰণি লৈ পুনৰ যাত্ৰা আৰম্ভ কৰো ৷ এনেকৈ গছৰ ঠাল-ঠেঙুলি, শিল ইত্যাদিত ধৰি কোনোমতে প্ৰথম পাহাৰখন পাৰ হওঁ ৷ ভাগৰত লেবেজান হৈ আমি প্ৰথম পাহাৰখনৰ ওপৰত স্থানীয়লোকে পৰ্যটকৰ সুবিধাৰ্থে অস্থায়ীভাৱে নিৰ্মান কৰা চাংঘৰ এটাত কিছুসময় জিৰণি লওঁ ৷ তাত তেওঁলোকে অৰ্ডাৰ অনুযায়ী ভাত বনাই বিক্ৰি কৰে ৷ আমি কেইজনমানে তাত ভাতৰ অৰ্ডাৰ দিওঁ আৰু কণী, বিস্কুট ইত্যাদি খাই পুনৰ দ্বিতীয়খন পাহাৰ বগাবলৈ আৰম্ভ কৰো ৷ প্ৰথমখনতকৈ দ্বিতীয়খন পাহাৰৰ যাত্ৰাপথ আৰু বেছি বিপদসংকুল হ'ব ধৰিল ৷ লাহে লাহে পঠবোৰ থিয় হ'বলৈ ধৰিলে ৷ কেইখোজমান আগবাঢ়িয়ে ভাগৰত আগবাঢ়িব নোৱাৰা হ'লো ৷ অদম্য হেঁপাহ আৰু উদ্যমত আমি হাৰ নামানিলো ৷ গৈয়েই থাকিলো ৷ গৈ গৈ দ্বিতীয়খন পাহাৰ পাৰ হৈ তৃতীয়খন পাহাৰ অৰ্থাৎ আমাৰ মূল লক্ষ্যস্থানৰ দাঁতি পাওঁ ৷ শৰীৰে নোৱাৰে, উদ্যমে হাৰ নামানে! উশাহ চুটি, অৱশ শৰীৰ আৰু প্ৰচণ্ড আত্মবিশ্বাসী মনবোৰ লৈ পুনৰ আগবাঢ়িব ধৰিলো ৷ এৰি থৈ অহা পথবোৰৰ তুলনাত নতুন পথবোৰ অধিক দূৰ্গম হৈ পৰিল! বাৰে বাৰে পিচলি পৰিব খোজো ৷ বন্ধু জিতুৰ মনোবল আৰু উদ্যমৰ সাহসতে আমি আগবাঢ়ি থাকিলো ৷ আমাৰ আগে আগে গৈছে বন্ধু উৎপল, ৰূপাংগ আৰু পিংকু ৷ পিছে পিছে ভাস্কৰ, বাপ্পী, জিতু, মই, অমলেশ, হিমাংশু দা আৰু ৰূপজ্যোতি দা ৷ অক্সিজেনৰ পৰিমান কিছু কমাৰ বাবেই হয়তো কেইখোজমান গলেই ভাগৰি পৰিছিলো আমি! পিয়াহত অন্ঠ-কণ্ঠ শুকাই গৈছিল ৷ হৃদস্পন্দন খৰতকীয়া হৈছিল ৷ মুঠতে আৰু আগনাবাঢ়ে খোজ‍…! কিছু জিৰণি লৈ মনত উদ্যমৰ জোৱাৰ আনি চিঞৰি উঠো আৰু আগবাঢ়ো ৷ কিছুদূৰ গৈ আৰু ৰৈ যাওঁ ৷ আগবাঢ়িলেই খোজবোৰ পিছুৱাই আহিব খোজে! অলপ আগবাঢ়িয়ে গছ এডালত দেহটো এৰি দি অলপ ভাগৰ কমাও, আৰু আগবাঢ়ো ৷ যেন গৈ নাপামহে! এনেদৰে কিছুদূৰ যোৱাৰ পিছত বন্ধুসকলৰ আনন্দোল্লাসৰ কিৰিলি শুনিবলৈ পালো ৷ সিহঁতৰ চিঞৰবোৰ শুনিয়েই প্ৰচুৰ উদ্যমমেৰে আগবাঢ়ি গৈ আমি প্ৰায় আঢ়ৈ ঘন্টাৰ অন্তত নাককাটি পাহাৰৰ শিখৰত গৈ উপস্থিত হওঁ ৷ ভাগৰত অৱশ শৰীৰ, মনত সফলতাৰ আনন্দ ৷ অলপসময় জিৰণি লৈ বন্ধুবৰ্গৰ সৈতে আনন্দোল্লাস কৰিলো ৷ মনৰ আনন্দতে চিঞৰিলো ৷ কথাৰে বুজাব নোৱাৰা এটা পৰিৱেশ ৷

নাককাটি পাহাৰৰ শিখৰত বহি ফটো উঠিলো ৷ বন্ধু বৰ্গকো ফটো তুলিলো ৷ প্ৰায় ১ ঘন্টামান সময় আমি তাত কটাই অহাবাটেই আমি উভটিব ধৰিলোঁ ৷ ঠিয় পাৰাহৰ পৰা খোজকাঢ়ি নামি অহাটো পাহাৰ বগোৱাতকৈও বেছি ভয়ানক ৷ খোজবোৰৰ নিয়ন্ত্ৰন ৰখাটো বৰ কষ্টকৰ ৷ লাঠিৰ সহায়ত আমি কোনোমতে নামি আহো আৰু খোৱালোৱা কৰো ৷ তাৰ পিচত আমাৰ উভতনি যাত্ৰা আৰম্ভ হয়…!  ইতিমধ্যে সন্ধিয়া নামি আহিছিল ৷ এনেদৰেই আমি জীৱনৰ এটি দুঃসাহসিক অভিজ্ঞতাৰ সাক্ষী হৈ ৰ'লো ৷